میرم ار خوی ستمکاری ز سر بیرون کند

دایه را پستان به ناخن می تراشد طفل عشق

آنکه می خواهد غمی بردارد از روی دلم

گل که نتواند رفو زد چاک جیب خویش را

باز لیلی بر سر بالین مجنون می رود

نقش ما و بخت، قدسی چون بد افتاد از ازل