ز هجر کرد خبردار وصل یار مرا

سواد زلف بتان است نسخه بختم

ز عشق تا شدم آسوده زارتر گشتم

فغان که سوختم و آستین لطف کسی

ز قدر مردمک چشم آفتاب شوم

چو گفتمش ز چه بستی کمر به خونم گفت

نماند آرزویی در دلم که مردم چشم