ز خویش کرده جدا آتشی چو دود مرا

وگرنه تاب فراق حرم نبود مرا

نوازش ستمی کز تو چشم بود مرا

به غیر از این که به دل حسرتی فزود مرا

کسی که دوش به عشق تو می ستود مرا

ز دل به ناخن غم عقده ها گشود مرا

همان به است که بسمل کنند زود مرا

که زنگ از آینه دل توان زدود مرا