126
شمارهٔ ۱۲
ز رشک، باد صبا گرچه سوخت جان مرا
ولی ز برگ گل آراست آشیان مرا
مراست جذبه شوقی که هر کجا می رم
هما به کوی تو می آرد استخوان مرا
خوشم به گریه خونین که فرق نتوان کرد
به وقت چیدن گل، از گل آشیان مرا
هزار شکر از آن عقده جبین دارم
که گاه شکوه گره می زند زبان مرا
سری ز قصه عاشق برون نمی آرند
کسی چرا کند آغاز داستان مرا
چه گریه ها که کند بر بضاعت کم خویش
چو ابر یاد کند چشم خون فشان مرا
خوشم که تا ز سر کوی عافیت رفتم
کسی ندیده چو قدسی دگر نشان مرا