139
شمارهٔ ۱۱
تا ز رویش گلستان کردم نگاه خویش را
خود زدم آتش به دست خود گیاه خویش را
شکوه ای در دل گذشت از هجر او تیغم سزاست
هیچ کس چون خود نمی داند گناه خویش را
همچو خواب آلوده از کاروان افتاده دور
در تماشایش نظر گم کرده راه خویش را
می شود معلوم سوز سینه از دود جگر
همچو مشک آورده ام با خود گواه خویش را
گفتم از سوز درون رمزی و دل ها شد کباب
وای اگر می دادم از دل رخصت آه خویش را
نیست قدسی شام تنهایی جز او کس بر سرم
چون ندارم عزت بخت سیاه خویش را؟