چه گهرها به عوض بر سر دریا افشاند

چون قلم خوانده شود راز دل از نقش پی ام

خوش به دشنام تو آمیخته چون شهد به شیر

هست چشمی که بر احوال دلم گریه کند

تا خس و خار درین بادیه مجنون شده اند

آن سیه روز فراقم که قضا صبح ازل

بزم وصل است و حریفان همه خمیازه کشند

مژه ام نقش تو بست آنقدر امشب که فلک

می توانم نظر از هر دو جهان بست ولی

شاد گشتیم که خضر ره پروانه شدیم

قدسی امروز ز هر روز گرفتارترست