هرگز از خاطر نخواهد شد هوای آشیانم

کای رفیقان من هم آخر مردم این کاروانم

یا به تاری بسته پایم یا به خاری خسته جانم

یا خدا یا ناخدا بندد به کشتی بادبانم

دانۀ خال تو رخت افکند در این خاکدانم

با تماشای تو من فارغ ز کار این و آنم

تا همای عشق بنشیند مگر بر استخوانم

گر نبودی چشم خون پالا به جای ناودانم

تا ز بیدادت به گردون رفت دود از دودمانم

رخت من کز می پیاپی میرسد اشک روانم

تا اسیر زلف آن سنگین دل لاغر میانم

فارغ از عیش جهان و از حیات جاودانم