فریاد که آتش نهانم

سوز دل و آتش درونم

چون زورق اگر روم به دریا

چون آتش اوفتاده در آب

گنج غم تو به سینه دارم

گر بحر غم تو بیکران است

خون جگر است و پارۀ دل

کاهیده ز بسکه پیر گردون

مانند کمان شکسته مشتی

بازا نفسی که بی تو چون نی

تا کی خس و خار آشیانه

وقت است که برق خانمان سوز