ز آشیان مرغ دلم کاش کناری بکند

سخت خامیم درین ره مگر از روی کرم

تا دل بلبل شوریده فریبد به گلی

بوی مِی تا به قیامت ز مشامش نرود

سالها مردمک دیده برای شب وصل

داد بر باد فنا ماحصلم را که دلم

عشق نگذاشت دلم را که کند خدمت عقل