تو را رسمست اول دلربایی

در اول می نمایی دانهٔ خال

چو کوته می نمودی زلف گفتم

ندانستم کمند طالع من

برآن بودم که از آهن کنم دل

من آن روز از خرد بیگانه گشتم

نپندارم که باشد تا دم مرگ

مرا شاهی چنان لذت نبخشد

سحر جانم برآمد بی تو از لب

چو دیدم جان محزون بود گفتم