که خورشید ار به خود بندی به زیبایی نیفزایی

شود بی پرده آن روزی که روی از پرده بنمایی

چه خویشی با قمر داری که پا تا فرق زیبایی

مگر همشیرهٔ حوری که در چشمم نمی آیی

بهرجا پا نهی در راستی چون سرو یکتایی

بدین نرمی نیفتد تن گمان دارم که دیبایی

تو گر زیور به خود بندی به خوبی زیور افزایی

که ناظر هرکجا بیند تو چون خو رشید پیدایی

خریداری ندارد جز مگس دکان حلوایی

ز بس شیرین زبان بودی گمان بردم که حلوایی

تراگوید تجلی کن که هستی را بیارایی

که با این چهره در دوزخ در فردوس بگشایی

که با این حسن معذوری بهر جرمی که فرمایی

کزین حسنت که می بینم به هرکاری توانایی

به مسکینی درافتادم که بر حالم ببخشایی

نهیب موج دریا را چه داند مرد صحرایی

کمال وصف خاموشیست خاموش ای که گویایی

که بر نخل قدش شیرین نماید زلف خرمایی

که جز در کیش هندو رسم نبو د زعفران سایی

که جز د یوانگی سودی نبخشد زلف سودایی

روا باشد که طوطی را بیاموزی شکرخابی

ترا چندان فرستد زرکه از غم ها بیاسایی