ای شیخ چه دل نهی به دستار

بالای بتان بلای جانست

تن لاغر و بار عشق فربه

ای دوست به عمر رفته مانی

آهم به دلت نکرد تاثیر

ای کاش چو عید نیک بختان

هم گل برم از رخت به خرمن

دزدیست دو سنبلت زره پوش

پوشیده به زیر سنبلت گل

امروز مراست بخت منصور

گفتم شب تیره پیشت آیم

غافل که ز آه آتشینم

ای ماه پریرخان خلخ

خار ستمم ز دیده برکن

با دوست جفا نمی کند دوست

مردم به نسیم روح خرم

خون خوردنم از غم تو آسان

چون حسن تو عشق من جهانگیر

از حسن تو همچو نقش بی جان