دولت آنست که از در صنمی تازه درآید

هر شبی نالهٔ من خواب جهانی برباید

من خود این تجربه کردم که می از دست جوانان

باده در شیشه همان به که پری وار بماند

چشم بینا چه تمتع برد از آتش سینا

ای که فتی سخن عشق نشاط آرد و مستی

برکشد یا بکشد یا بزند یا بنوازد

دوست با طلعت زیبا چکند خلعت دیبا

گوییم ترک بتان گو که قیامت رسد از پی

گفتمش دوش ببین نقش غم از چشم پرآبم

رشکم آیدکه کسی عکس تو در آب ببیند

جوی خون خیزد از آن دیده بر روی تو افتد

عاشق آن نیست که هرلحظه زند لاف محبت

می نشاط آرد و رقص آرد و وجد آرد و شادی

لب قاآنی از آن بوسه زند باز دمادم

میر دیوان شهنشاه که از فرط جلالت