مست و بیخود سروناز من به صحرا می رود

گاه می افتد ز مستی گاه می خیزد ز جا

گه تکبر می فروشدگه تواضع می کند

او به صحرا می رود وز رشک خاک راه او

هم لب جانبخش دارد هم جمال دلفریب

من هم از دنبال او افتان و خزان می روم

چون دو زلف خود اگر صدره فشاند آستین

بس که هر عضوش به است از عضو دیگر چشم من

زلفش آشفته ز مستی رخ شکفته از شراب

مردم این شهر شاهدباز و امردخواره اند

هرکجا رو می نماید می برد یک شهر دل

خواهمش دامن بگیرم تا دهد بوسی به من