ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می کند

آسمان امشب ز حیرانی سراپا گشته چشم

راه گوش عاشقان از لحن دلکش می زند

نغمهٔ شیرین او گویی غذای روح ماست

حلق داودست گویی درگلویش تعبیه

چشم در خمیازه می افتد ز شوق روی او

سخت می ترسد ز تنهایی دلش گردد ملول

گرد او آشفتگان جمعند و گویی ساحریست

چون لب ساغر لب شیرین شورانگیز او

شاهد و شمع و شراب و شهد و شکر گو مباش

وقت خواندن گرلب شیرین اوبیند مگس

بس که سرتا پای شیرینست اگر آید به باغ

گر فلاطون الهی آید از یونان به فارس

گر بدانم در بهشتم اینچنین غلمان دهند

هر کجا کآواز شورانگیز او گردد بلند

در وجودش از هجوم حسن هرسو محشرست

گر خردمندی به کاود تا قیامت زلف او

هرکه از اهل وطن روزی صدای او شنید

وین عجبتر گر مسافر بیندش در ملک فارس

سر به دوش همنشینان چون نهد وقت سرود

بار منت می نهد بر دوش یاران زان سبب

سینهٔ او چون به درد آید به درد آید دلم

روز مردم تی* راهد ورنه چشمت تار نیست

هیچ کحالی ندیدم بهتر از رخسار او

دل به مستی یک شب از دستم به عیاری ربود

بوسهٔ جانبخش و چشم جانستانش هر نفس

زان خدای عاشقان دارد لقب کز چشم و لب

از جمال او شرف دارد زمین و آسمان

گو نشیند ترش و گوید تلخ و گردد تند و تیز

جو شن داود دزدیدست کاین موی منست

ماه را در مشک پنهان کرده کاین روی منست

بس عجب دارم که زلف او چرا دیوانه است

در جمال اوست قاآنی چنین شیرین زبان