لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند

ساز دستان چون نماید شور آوازش به بزم

هم گل بویا بود هم بلبل گویا بود

خود بود هشیار و چشمش مست می خواهد به مکر

کودکی شیرین زبانست او که لحن دلکشش

لالهٔ روی نکویش لال سازد عقل را

در پس دف چون کند پنهان رخ رخشان خویش

گرچه می خواهد که حسن خود بپوشاند ولی

این که می گویند اسماعیل قربان شد خطاست

این که می گویند یوسف شد به زندان منکرم