217
غزل شمارهٔ ۲۳
غم عشق تو آ زادم ز غم های جهان دارد
بدان غم کرده ای شادم خدایت شادمان دارد
شبی گفتم ز شرینی دهانت طعم جان دارد
بگفت ار بوسیش بینی حلاوت بیش از آن دارد
مرا دارد بلای عشقت از رنج جهان ایمن
به فضل خویش ایزد آن بلا را در امان دارد
مرا کز عشق می سوزم ز دوزخ چند ترسانی
کسی از مرگ می ترسد که در دل خوف جان دارد