اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست

حور در سایهٔ طوبی اگرش جاست چرا

چهرهٔ من نه سپهرست چرا همچو سپهر

دیده تا دید ترا گفت زهی سرو بلند

به سرت گر سر من بی تو به بالین سوده

این مرا بس که ز وصل صنمی لاله عذار

هرکجا قامت او تا گذری شمشادست

هجر شمشادش تیمار دل بیمارست

حاصل عمر گرانمایه همین بس که مرا

خسرو رادابوالسیف که نوک قلمش

شاه آزاده محمد شه کاندر صف جنگ