چه غم ز بی کلهی کآ سمان کلاه منست

گدای عشقم و سلطان وقت خویشتنم

به راه عشق نتابم سر از ارادت دوست

زنند طعنه که اندر جهان پناهت نیست

به روز حشرکه اعمال خویش عرضه دهند

به مستی ار ز لبت بوسه ای طلب کردم

قلدرانه گنه می کنم ندارم باک

به رندی این هنرم بس که عیب کس نکنم

مرا به حالت مستی نگر که تا بینی

دمی که مست زنم تکیه در برابر دوست

چگونه ترک کنم باده را به شام و سحر

هزار مرتبه بر تربتم گذشت و نگفت

مرا که تکیه بر ایام نیست قاآنی

امیر کشور جم صاحب اختیار عجم