دل هرجایی من آفت جانست و تنست

از سر زلف بتانش نتوان کردن فرق

حاصل وقتم از آن نیست به جز رنج و بلا

دیده آ زادی خود را به گرفتاری خویش

در ره غمزهٔ مهرویان از تیر نگاه

گاه با اژدر زلفست چو بهمنش مدار

هرکجا صارم ابرویی آنجا سپرست

گاه چون قمری بر سرو قدی نغمه سراست

گه چو بیند صنمی گلرخ و سیمین اندام

هرکجا روی بتی بیند در سجدهٔ او

در پرستیدن بت رویان از بس مولع

سال و مه عشق بتان و زرد و رنجه نشود

در ره دانش و دین کاهل و خیره است و زبون

روز اگر شام کند بی رخ یوسف چهری

هرچه گویمش دلا توبه کن و عشق مورز

غیر ناکامی و بدنامی ازین عشق نزاد

فهم گردآر و خرد پبشه کن و دانش جوی

دل به خشم آید و بخروشد و راند به جواب

باد بر حکمت نفرین اگر اینست حکیم

حاصل هستی ما هستی عشق آمد و او

ای حکیم خرد اندوز سبک تاز که من

حکما متفقستند که خلق از پی عشق

عشق اگر می نبود نفس مهذب نشود

ز آتش عشق بنگدازد تا هیکل جسم

بی ریاضت نشود جان تو با فر و بها

متفاوت بود این عشق به ذرات وجود

متفاوت شد از آن روی مقامات کمال

پرتو عشق بود یکسره از تابش مهر

فهم این نکته نیارد همه کس کرد مگر