باز این تویی شهاکه جهانت مسخرست

باز این منم که طبع روانم سخن سر است

باز ای تویی شها که سزاوار تست مدح

باز این منم که تا ز ثنای تو دم زنم

باز این تویی که مهرهٔ اقبال بدسگال

باز این منم که تهنیت آور به سوی من

باز این تویی که حارس کریاس شوکتت

باز این منم که منبع جان بخش فکرتم

باز این تویی که عرصهٔ جاهت چنان وسیع

باز این منم که هرکه نیوشد کلام من

باز این تویی که از تو گه رزم در هراس

باز این منم که داور اقلیم دانشم

باز این تویی که زیر نگین تو نه سپهر

باز این منم که طبع روان بخشم از سخن

باز این تویی که تیغ جهان سوزت از گهر

باز این منم که حجله نشینان فکر من

باز این تویی که سدهٔ کاخ رفیع تو

باز این منم که چون که مکرر کنم سخن

باز این تویی که چاکر کاخ جلال تو

شاه جهان بهادر دوران حسن شه آنک

هوشنگ ملک پرور و جمشید ملک گیر

تا چرخ را مدار بود برقرار باد