کرد ز اوج آسمان میل به مرکز زمین

بر نهجی که واردست از در شرع و ره دین

گشنه چمان به کوی و درگه به یسار و گه یمین

دل ز خیال گه بگه تفته و درهم و غمین

گاه اندیشهٔ خطر گاهی فکرت دفین

دل به وصال دلستان لب به خیال ساتکین

وسوسه بی حدم بدل از غم یار نازنین

ایدر با که همنفس ایدون با که همنشین

تا که ببوسدش غبب یا که بمالدش سرین

تاکه برد بدو یورش یا که کند براو کمین

از پی رام کردنش یاد کند دو صد یمین

کز لب کوثر آیتش نوش نماید انگبین

چیند شاخ ضیمران بوید برگ یاسمین

تا به فراش خوابگه تن دهد آن بلای دین

سخت فشاردش بدن گرم ببوسدش جبین

دیو هوس نمایدش از اثر شبق مکین

بی شک برسپوزد انگشت به حلقهٔ نگین

دست ستم کند دراز ار همه خود بود تکین

همچو سنان گستهم راست به زیر پوستین

لاشهٔ خود ز تیر غم پیکر او به تیغ کین

تا بگذشت ساعتی ز اول شب به هان و هین

گشت ز خم کوچه یی طالع صبح دومین

گرچه بر آفتاب نی کژدم هیچگه قرین

کاین شب نی کلیم چون بیضاش اندرآستین

دیدم یار می رسد با دو رخان آتشین

جعدش یک جهان شکن زلفش یک سپهر چین

لعلش یک یمن عقیق امّا با شکر عجین

زیر کمرش کوه سان شکل سرین ز بس سمین

راست چو نقش نصرت از رایت پور آتبین

گفتی در دو چشم او شیر ژیان بود مکین

هرچه فریب و رنگ و فن بود به چشم او ضمین

لعل تو چیست گفت هی شادی یک جهان حزین

کت به روان ز جان من باد هزار آفرین

تنگ کشیدمش به بر راست چو خازن امین

همچو تکاوری حرون کآوریش به زیر زین

بعد کنار و بوس شد آن همه با ویم یقین

شرحی زین حکایتم پرسد خسرو گزین

آنکه به خاک راه او سجده همی برد تکین