خوش بود خاصه فصل فروردین

بوسهٔ گرم کز حلاوت آن

بادهٔ تلخ کز حرارت او

گر تو گویی کدام ازین دو بهست

آن یک از دست گلرخی زیبا

خاصه چون ترک پاکدامن من

سیم خد سرو قد فرشته همال

بدل سرمه در دو چشمش ناز

باد در زلفکانش حلقه شمار

سنبلش را ز ارغوان بستر

بسته بر مژه چنگل شهباز

رشته یی را لقب نهاده میان

علم جرالثقیل داند از آنک

ساق او ماهی سقنقورست

از جبینش اگر سوال کنی

صبح هنگام آنکه باد سحر

ترکم از ره رسید خنداخند

گفت چونستی السلام علیک

جستم از جای و گفتمش به جواب

گفت قاآنیا به گیسوی من

باده پیش آر از آنکه درگذرد

یکی از حجره سوی باغ بچم

عوض سبزه بر چمن گویی

زان میم ده که کور اگر نوشد

باده ای کز نسیم او تا حشر

ور به آبستنی بنوشانی

قصه کوتاه از آن میش دادم

خورد چندانکه پیکرش ز نشاط

نازهایی که شرم پنهان داشت

ناگه از جای جست و بیرون ریخت

وان گران کوه را که می دانی

متفاوت نمود گردش او

آسیاوار گه نمودی سیر

گفتئی گردشش چوگردش چرخ

من به نظاره تا سرینش را

عقل آهسته گفت در گوشم

گفتم ای ترک رقص تاکی و چند

بوسه یی ده که از دهان به گلو

بوسه یی ده که شهد ازو بچکد

به شکرخنده گفت قاآنی

گفتم ای ترک وقت طیبت نیست

چند بوسم دهی بفرما هان

رخ ترش کرد کاین دلیری تو

گفتمش زانکه مادح ملکم

غبغب خویش راگرفت به مشت

به زنخدان من بخور سوگند

تا ز بهر دوام دولت شاه

شاه گیتی ستان محمدشاه

خصم او همچو تیغ اوست نزار

عدل او عرق ظلم را نشتر

عهد او چون اساس شرع قویم

سایهٔ دستش ار به کوه افتد

نفخهٔ خلقش ار به دشت وزد

رایت قدر او چو چرخ بلند

عقل در گوش او گشاید راز

جان به بازوی او خورد سوگند

ناصر ملتست و کاسر کفر

فتح در ره ستاده دست بکش

مرگ در ره نشسته گوش به حکم

زهره جو دهره اش ز قلب قباد

شعله یی کز حسام او خیزد

شبهتی کز خلاف او زاید

علم در عهد او بود رایج

خبر عسدل او چنان مشهور

خسروا ای که بر مخالف تو

بشکفد خاطر از عنایت تو

بسفرد پیکر از مهابت تو

باره یی چون حصار دولت تو

بقعه یی چون بنای شوکت تو

رخنه افتد به کوه از سخطت

بشکفد تا شکوفه در نیسان

باد مقصور مدت تو شهور