شوخ کشمر شمع خلخ شاه چین ماه ختن

فتنهٔ دل آفت دین شور جان آشوب تن

دلنواز و دل گداز و دلفریب و دل شکن

ماه چهر و سست مهرو مخت روی و راهزن

بوم و پر سنبلست و بام و در پر یاسمن

زلف او یک دهرآشوب است و یک گیتی فنن

گه سمن آرد ز بستان کاین مرا سیمین بدن

وان سمن را اندک اندک پوشد اندر پیرهن

هم به یک پا می خرامد سروناز اندر چمن

هرکجا عشقش همه رنج و غم درد و محن

پای او در راه می لغزد ز زلف پرشکن

کاو بود مانند ما پابست زلف خویشتن

گشته پای نازکش از درد دلها ممتحن

پای بست درد ما کردشخدای ذوالمنن

هم به یک پا می چمند از ناز سرو و نارون

وجد کن کاندر تو دارد همچو من ماهی وطن

در دهان نوشش از تنگی نمی گنجد سخن

لیک صدجا بشکند چون می برآید از دهن

لیک از وی گفتگوها خیزد از هر انجمن

چشم بر بستم ز هوش و فکرت و فهم و فطن

با هزاران جهد آن مشکین کمان را تهمتن

و اندرین معنی نباید خلق را تقلید و ظن

قبلهٔ اهل دلست و سجده گاه مرد و زن

کافرم من تا شدست آن ابروان محراب من

وان اشارتها که در هر یک دوصد مکرست و فن

کان صنم عابدفریبست آن پری پبمان شکن

تخم در خارا میفشان خشت بر دریا مزن

تخم بدنامی مکار و تار ناکامی متن

ور نداری سیم و زر بستان ز میر مؤتمن