ای به مشکین موی تو مسکین دلم کرده وطن

مه میان انجم از خجلت نگردد آشکار

گر فرو ریزد اگر طلعت فروزی در بهار

ای نه اندامست زیر جامه ات کاموده ای

حاش لله نیست نسرین را چنین فر و بهار

این چه مشکین زلف دلبند رسا باشدکز او

یعلم الله هیچکس زینسان رسن هرگز ندید

زاتش دل سوزم و سازم چو شمعت در حضور

ور توام گردن زنی من تازه جان گردم چو شمع

خود چه باشد گر درآیی درکنار من شبی

نی چو قرص آفتابی من چرغ صبحگاه

خرم آنشب کز رخ و زلف تو باشد تا سحر

با من مسکین نگردی یار و جای آن بود

لیک ازینسان هم نخواهد ماند روزی چند باش

در بر شه عرضه خو اهم داشت حال خویش و شاه

باش تا بینی که خسرو دوش و آغوش مرا

باش تا بینی به من از بحر دست و کان طبع

ای بت قامت قیامت وی مه بالا بلا

تا به کی تابم بری زان زلفکان پر ز تاب

لعل تو چون بهر من لیکن بود از بهر غیر

روی داری چون سهیل و لعل داری چون عقیق

چثبم و مغز من ز عکس لعل و بوفا زلف تست

گل نبویم می ننوشم که نباشند این و آن

مغز من پر نکهتست از بسکه بویم آن دو زلف

بوسهٔ لعل تو گر باشد به نرخ جان رواست

شاه فرّخ رخ که یابد فرّ فرزینی ازو

خسروگیتی فریدونشه که باشد بر جهان

ای جوان بختی که بی شیرینی اوصاف تو

گردش گردون به قدر و جاه شخصت معترف

ای به عالم بی همال از فطرت و اصل و گهر

چرخ برپیچد عنان چون توسنت بیند دمان

اژدر رمحت بیوبارد ود خشک و تر

کلک تو ریزد لآل نغز بی دست و درون

چون به دست آری قلم اندیشه گوید ای شگفت

کف گشودی در سخا بحر عمان شد در غمان

ای نهاده یک جهان سر بر خط فرمان تو

گرنه بهر بذل تو چه سیم چه خاک سیاه

از پی مدح تو باشد ورنه خاصیت چه بود

تا غم معشوق گیرد در دل عاشق قرار

حاسد جاه تو در قعر زمین گیرد سکون