شدم به جانب حمام با شتاب تمام

وسیع تر ز بیابان نجد و وادی شام

تهی ز امن و سلامت لبالب از دد و دام

ز هرطرف متراخم درو سوام و هوام

محال بود در آن بی عصا نهادن گام

جماعتی چو خراطین درو گزیده مقام

تمام جسته صداع و تمام کرده ز کام

به غسل توبه که ننهند پا در آن حمّام

ز خوف جان نشدی شخص بی سنان و حسام

به دیدگان متحرک همی نمود مدام

چو کودکی که برون آید از مشیمهٔ مام

بسان خایهٔ حلّاج رعشه در اندام

کسی نیافت که حمّام بود یا نمّام

به هم کشیده جبن از غضب چوکفّ لئام

پدید چون خط مسطر همه عروق و عظام

چو قطره های منی برف می چکید از بام

بدن چو شیشهٔ قطران لبان چو بلغم خام

چو بر دوات مرکب تراشهٔ اقلام

پدید رستهٔ دندانش از میانهٔ کام

ولی به گاه شَبَق سخت تر ز سنگ رخام

همی ز بهر تواضع ز جا نمود قیام

ولی به خود چو مساکین نموده خواب حرام

به زیر آن دو سیه چشمه یی چو شام ظلام

نگار من به ادب مر مرا نمود سلام

به چرخ نیلی مأوا گزیده ماه تمام

چو بدر کز دو طرف جلوه گر شود ز غمام

که آفتاب نماید به زمهریر مقام

ز لای و گِل نه نشان ماند در خزینه نه نام

ز عکس رویش رومی شد آن سیاه غلام

شبان تیره بدل شد به صبح آینه فام

نهفته ماند ز ابصار بلکه از اوهام

که نغز و دلکش و مستحسن است در فرجام

مگر نه زشت و کثیفست مضغه در ارحام

یکی شود قمری دلربای در انجام

چو برکمبنهٔ جودی سفعنه جست آرام

تهی ز فرقت جن گشت ساحت ایام

مگرنه یار چو گوید شکر شود دشنام

خلاص کرد ز چنگال ظلمت اعدام

ز کردگار چو مبعوث شد رسول انام

شفق چو گشت نمودار صبح گردد شام

صدا برآید کاحسنت ازین بدیع کلام