بس دلبرکانند به هر بوم و به هر بر

آن می بردش از چپ و این می کشد از راست

گه می کشدش این به دو ابروی مقوس

این می کندش صید بدو تافته چوگان

این می کشدش گه به رخ از ابرو شمشیر

گاهی غمش از شوق سرینی شده فربه

گه تاب برد آن یکش از تاب دو سنبل

گه می چرد از زلف بتی سنبل بویا

مسکین دلکم راکه خدا باد نگهدار

بیند لب آن را لبش از غصه شود خشک

گه طرهٔ آن بیند و اندوه کند ساز

گه موی مهی بیند بر روی پریشان

گه خال بتی بیند چون عود بر آتش

چون تاب گهی جای کند در شکن زلف

من این دل سودازده بالله که نخواهم

بفروشمش ار کس خرد از من به زر و سیم

ور کس به زر و سیم دل از من نستاند

نی نی غلطم کس دل دیوانه نخواهد