کای همچو ابر جود تو فایض به خشک و تر

هم طپع بی قرین تو صراف بحر وکان

از روی و رای تو دو بریدند مهر و ماه

خیزد به عهد عدل تو از خار پرنیان

روزی که زاد عدل تو معدوم شد ستم

دستت به بزم چون ملک العرش کام بخش

حکمت به هرچه صادر امضا شد قضا

با هیبت تو خون چکد از شاخ ارغوان

در راه خدمت تو دو پیکست روز و شب

هنگام خشم غالب بر هر که جز خدای

در دولت تو شیر به آهو برد پناه

روید به عون لطف تو از خار پرنیان

در راه طاعت تو شب و روز ره نورد

اجرام بی قبول تو احکامشان هبا

گردون به پیش کاخ تو خجلت بر از زمین

هر هشت جنت از گل مهر تو یک نسیم

گر آفتاب رای تو تابد به زنگبار

ور شکل حنجر تو نگارند در بهشت

داغی که بر سرین ستوران نهند خلق

قارون اگر شمارم خصم ترا سزاست

حالی ز هیبت تو روا باشد ار رود

معمار صنع بارهٔ قدر تو چون کشید

خیاط فیض جامهٔ بخت تو چون برید

روز وغا که از تک اسبان ره نورد

سندان به جای ژاله همی بارد از هوا

در طاس چرخ ویله ز آوای گاودم

از گرد ره چو زلف عروسان شود زره

اسبان چو صرع دار کف آرند بر دهان

طوفان خون بر اوج فلک موج زن شود

از تیغ تو سران را همچون گوزن شاخ

در دم هلال تیغت چون نور آفتاب

نایب مناب روح شود ناوکت به دل

تیرت فروزد آتش کین در دل عدو

شاها هزار شکر که از دار ملک ری

ارجوکه از خواص تباشیر مهر تو

گر با تو جز به صدق و صفا دم زنم چو صبح

تا سهم قوس دایره الاکه سهم قطر

گوشی که در مدح تواش گوشوار نیست

عدل مویدت ز ستم خلق را مناص