پس چرا حال دل دگرگون است

غم لیلی نشاط مجنون است

عقل در کار عشق مفتون است

چون نگریم که بخت وارون است

کشته اش از حساب بیرون است

داغ و دردی که از حد افزون است

جز بر آن لعل لب که میگون است

چه کنم با دلی که پر خون است

صاحب صد هزار مصمون است