همه کس بستهٔ آن زلف شکن بر شکن است

قد افراخته اش غیرت سرو چمن است

خون هر آهوی مشکین که به دشت ختن است

زان که سیمین بر و سیمین تن و سیمین ذقن است

بس که در هر قدمش کشتهٔ خونین کفن است

خاتم دست سلیمان به کف اهرمن است

نه مرا با دهن دوست مجال سخن است

تا خبر شد که چه ها در نظر کوه کن است

لیلی از خیمه برون تاخت که مجنون من است

نازم این فتنه که هم رهزن و هم راهزن است

تا لبم بر لب آن خسرو شیرین دهن است

مگر آن شمع فروزنده در این انجمن است