ولی دریغ که آن هم همیشه بیمار است

فغان که دوست به خواب است و خصم بیدار است

که شاهدم دل مجروح و چشم خون بار است

وگرنه از پی قتلم بهانه بسیار است

که زلف خم به خمش حلقه های زنار است

که روزگار پریشان و کار دشوار است

که جانم از حرم و دیر هر دو بیزار است

ندانم این چه متاع و چگونه بازار است

که در محبت گل مو به مو گرفتار است

تجلی مه تابنده در شب تار است