در کمینی که تویی تیر و کمان بیکار است

من و تحسین تو تا کار زبان گفتار است

رخ رخشان تو را از مه تابان عار است

ساکن کوی تو از باغ جنان بیزار است

تا به دستم ز سر زلف بتان زنار است

تا ز مینای می و دیر مغان آثار است

که چرا روز فراق و شب هجران تار است

که از آن زلف پراکنده پریشان کار است