124
غزل شمارهٔ ۵۱۶
چون نرقصد جانم از شادی که جانانم تویی
محرم دل مطلب تن مقصد جانم تویی
امشب که زیبا صنم ماه شبستانم تویی
چرخ پنداری نمی داند که مهمانم تویی
از دهان و قد و عارض ای بت حوری سرشت
حوض کوثر شاخ طوبی باغ رضوانم تویی
دشمن بیگانه ام تا شاهد بزم منی
مانع پروانه ام تا شمع ایوانم تویی
برق عشقت کفر و ایمان مرا یکسر بسوخت
کز رخ و گیسو بلای کفر و ایمانم تویی
گر مسلمان کافرم خواهد مقام شکوه نیست
تا بت بی باک و شوخ و نامسلمانم تویی
آن که می جوید به هر شامی سر زلفت منم
وان که می خواهد به هر صبحی پریشانم تویی
آن که آسان می سپارد جان به دیدارت منم
آن که مشکل می پسندد کار آسانم تویی
آن که می گرید به یاد لعل خندانت منم
آن که می خندد به کار چشم گریانم تویی
آن که بر خونش نمی گیرد گریبانت منم
وان که مژگانش نمی دوزد گریبانم تویی
هم به صورت والهٔ انوار پیدایت منم
هم به معنی واقف اسرار پنهانم تویی
سطر با شعر فروغی را به خشنودی بخوان
شب که از بهر طرب در بزم سلطانم تویی
ناصرالدین شاه روشن دل که هر صبحش سپهر
عرضه می دارد که خورشید درخشانم تویی