نگاه دار دلی را که برده ای به نگاهی

که در بهشت نه سالی معین است و نه ماهی

چه مسجدی چه کنشتی، چه طاعتی چه گناهی

به شکر آن که در اقلیم حسن بر همه شاهی

تو یک سوار توانی زدن به قلب سپاهی

که شوق خال تو دارد مرا به حال تباهی

شهید عشق نخواهد نه شاهدی، نه گواهی

جمال حور نجویی، وصال سدره نخواهی

کسی که جان به ارادت نداده بر سر راهی

گهی به دانهٔ اشکی، گهی به شعله آهی

چنان که برق تجلی فتد به خرمن کاهی