که به چوگان نتوان گفت مرو در پی گوی

ور به خونم بکشد، پا نکشم زان سر کوی

دیده هرگز نتوان دوخت از آن روی نکوی

یا ز خاک در او پای بکش، دست بشوی

لاله گو با رخ او ناز مکن هیچ مروی

کو مجالی که بریزند می از خم به سبوی

بس که شب می رودم خون دل از دیده به روی

غوطه در بحر بزن گوهر گم گشته بجوی

که گرفتم همه جا دامن آن سلسله موی

باغبان سرو سهی را بکند از لب جوی