وه که گر یک شب پس از عمری به خوابت دیدمی

خون ناحق کشتگانت را غرامت دادمی

من که مستم دایم از یاد لب میگون تو

چون پری بگرفته گو بر تن بدرد پیرهن

گر به تلخی جان شیرینم نمی آمد به لب

بی خبر گردیدمی از خویش تا روز جزا

سجده کردی آستانم را به عزت آسمان

ثبت کردی مشتری منشور عالی جاهیم

رشتهٔ صبر مرا از هم گسستی دست عشق

روزی از دیدار جانان حاجتم گشتی روا

روی و لعلش دیده ای روزی فروغی بی خلاف