تو پری چهره اگر دست به آیینه بری

با وجودت دو جهان بی خبر از خویشتنند

آسمان با قمری این همه نازش دارد

شاید ار تنگ دلان تنگی شکر نکشند

هیچ کس را ز تو امکان شکیبایی نیست

من ملول از غم و غیر از تو به سر حد نشاط

تو به جز ابروی خونخواره نداری تیغی

من ز رخسار تو آیینهٔ پرستم زیرا

از سر خون خود آن روز گذشتم در عشق

نه عجب طبع فروغی به تو گر شد مایل