گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری

خواهم که با تو شبی در پرده باده خورم

آغاز هر طربی انجام هر طلبی

سرچشمهٔ نمکی خورشید نه فلکی

دل بند و دل گسلی، در دلبری مثلی

بی پرده گر قدمی سوی چمن بچمی

بگشا به بذله دهن نرخ شکر بشکن

در شاه راه طلب جانم رسید به لب

در عین خسرویم مملوک خویش بخوان

یارب میان تو را هیچ آفتی نرسد

هر دم ز شوق لبت در خون تپیده دلی

تا کی خبر نشوی از حال خسته دلان

سلطان روی زمین بخشنده ناصردین

ماهی که تیره نمود روز فروغی خود