من به غیر از تو کسی یار نگیرم، آری

ای سر زلف قمرپوش عجب طراری

دوش یک نکته ز بوی تو حکایت کردم

طبلهٔ مشک تتاری همه آتش گیرد

هم از آن موی سیه مایهٔ هر سودایی

از خط نافه گشا مرهم هر مجروحی

تو به خواب خوش و من شب همه شب بیدارم

به که بر جان بکشم منت آزار تو را

مستی ما همه این است که در مجلس دوست

عارف آن است که جز دوست نبیند چیزی

از فروغ نظر پاک فروغی پیداست