دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری

خواری کشان حسنش گلهای بوستانی

شاخ گلی که آبش از جوی دیده دادم

دوش آن مهم به تندی می زد به تیغ و می گفت

خون آبه جگر بود کز چشم تر فشاندم

گیرم طبیب وقتی احوال من بپرسد

نومیدیم به حدی است در عالم محبت

باد صبا رسانید خاکسترم به کویش

دادیم جان ولیکن آسودگی ندیدیم

تا خار او خلیده ست در پای دل فروغی