زان فشانم اشک در هر رهگذاری

زلفت از هر حلقه می بندد اسیری

از برای بی قراران محبت

اختیاری آید اندر دست ما را

چشم تو گر گوشهٔ کارم نگیرد

رنج عشقت راحت هر دردمندی

از کنارم رفته تا آن سرو بالا

گوشه ای خواهم نهان از چشم مردم

تا گره بگشاید از کارم فروغی