سر از کمند نپیچم اگر تو صیادی

نکرده چاره مکر تو هیچ مکاری

گه از سلاسل لیلی کمند مجنونی

به طرف بام قدم نه که شرم خورشیدی

نه گریه داد مرا بی رخ تو تسکینی

نه داد شیخ شنیدی، نه نامه راهب

ز ناتوانی ما کی خبر توانی شد

از آن به بند تو آزادگان گرفتارند

ز زلف و چشم تو معلوم می توان کردن

ز سیل گریه ما سست شد اساس دو کون

فروغی آن مه تابان مگر مراد تو داد