بر دشمنان نشستی، دل دوستان شکستی

که به حلقه حلقه زلفت نکند درازدستی

ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

تو بر آن خراج بستی و به سلطنت نشستی

که به پاکی اش نرفتی و به سختی اش نبستی

ز غرور ناز گفتی که مگر هنوز هستی

به در کنشت منشین تو که بت نمی پرستی

تو که نقد جان ندادی ز غمش چگونه رستی

که بدین مقام عالی نرسی مگر ز پستی

کس از این شراب باقی نرسد به هیچ مستی

که به صد هزار تندی ز کمند شوق جستی