مسجد مقام عجب است، می خانه جای مستی

کی با تو می توان گفت اسرار نیستی را

گر بوی زلف او را از باد می شنیدی

تن به هر بلایی آنجا که مبتلایی

دستی که دادی آخر از دست من کشیدی

گر علم دوستی را تعلیم می گرفتی

درمان نمی پسندد هر دل که درد دادی

بر آستان یارم برد آسمان غبارم

دیدی دلا که آخر با صدهزار کوشش

گر دست من بگیرد پیر مغان عجب نیست

هشیاریت فروغی معلوم نیست گویا