غزل شمارهٔ ۴۱۰

غافل گذشتی از دل امیدوار من

رسوای اگر چنین گذرد روزگار من

امشب به بزم خندهٔ بی اختیار تو

افزون نمود گریه بی اختیار من

من نیستم حریف تو با صدهزار دل

کز یک کرشمه می شکنی صدهزار من

یک عمر را به روزه بسر برده ام مگر

روزی لبت رسد به لب روزه دار من

در زلف بی قرار تو باشد قرار دل

بر یک قرار نیست دل بی قرار من

کشتی مرا و تا سر خاکم نیامدی

آه از سیاه بختی خاک مزار من

گویند از آن نگاه نهانی چه دیده ای

پیداست آن چه دیده ام از خاک زار من

بخت سیاه بین که دو چشمم سفید شد

در کار گریه ای که نیامد به کار من

روز و شبی که مایهٔ چندین عقوبت است

روز قیامت است و شب انتظار من

سر تا قدم کرشمه و ناز است و دلبری

شاهین تیز پنجهٔ عاشق شکار من

آن بختم از کجاست فروغی که روزگار

روزی کند نشیمن او در کنار من

متن