گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن

بنمای روی خود ز پس پرده آشکار

وقتی که چارهٔ دل عشاق می کنی

با جام می شبی به شبستان من بیا

خواهی که دامن تو نگیرم روز حشر

خیر است آن چه می رسد از دست چون تویی

اکنون که از کنار منت میل رفتن است

با مهربانی از دل سنگین او مخواه

گفتم فروغی از پی مژگان او مرو