غم روی تو به عالم ندهم

گر به جان درد پیاپی دهی ام

گر مرا در حرمت راه دهند

بخت آن کو که به صحرای طلب

آبی از چشم تری ریخت به خاک

داغی از دوست رسیده ست به من

غمی از عشق به خاطر دارم

بدنی دوش در آغوشم بود

خاتمی داد به من لعل کسی

تا لبم بر لب آن نوش لب است

من فروغی نفس پاکم را