گر به گل زار رخش افتد نگاه گاه گاهم

گفتمش گل چیست، گفتا پیرهن چاک نسیمم

قصهٔ توفان نوح افسانه ای از موج اشکم

کو چنان عشقی که تا یک جا به فرساید وجودم

مالک عفوش ندانم تا نپوشاند خطایم

زیر شمشیر اجل بردم پناه از بی پناهی

گر به خاک من پس از کشتن گذار قاتل افتد

حاجت از بی حاجتی در عشق می باید گرفتن

شربت وصلم ندادی تا نخوردم زهر هجران

گه قمر پندارمت، گاهی پری، گاهی فرشته

من که از روز ازل دیدم جمالش را فروغی