امشب نگه افتاد بر آن غیرت ماهم

سنگین دل او نرم شد از قطرهٔ اشکم

در عین مذلت سگ او همدم من شد

گفتم سر راهت نرسیدم به امیدی

موی سیهم گشت سپید از غم رویش

در روز وصالش چه گنه سر زده از من

الا رخ زردی که به خون مژه سرخ است

گر صورت حال من دلخسته بدانی

گفتی دهنم کام کسی هیچ نداده ست

مژگان من از اشک برانگیخت سپاهی

خون می خورد از حسرت من یوسف کنعان

به گرفت فروغم همه آفاق فروغی

فرماندهٔ خورشید فلک، ناصردین شاه

تا سایهٔ خود کرد خداوند جهانش