آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را

رشتهٔ عمر پاره شد بس که ز دست جور او

کشتهٔ عشق را لبش داده حیات تازه ای

با همه بی ترحمی باز به رحمت آمدی

ز آه شررفشان من نرم نمی شود دلش

تا ننهی وجود خود بر سر کار بندگی

خنجر خون فشان بکش، آنگه استخاره کن

چند ز دود آه خود، شب همه شب، فروغیا